Sigrún Björnsdóttir og eiginmaður hennar, Ragnar Björnsson, giftu sig í Dómkirkjunni þar sem Ragnar starfaði. Faðir brúðarinnar gaf þau saman og lærifaðir Ragnars, Páll Ísólfsson dómorganisti, spilaði á orgelið og var athöfnin mjög falleg að sögn Sigrúnar. Veislan var tvískipt, annars vegar kaffisamsæti og svo kvöldverður fyrir nánustu ættingja og vini.

Sigrún og Ragnar hittust fyrst í Klúbbnum, einum aðalveitingastaðnum í Reykjavík á sjöunda og áttunda áratug síðustu aldar. „Það voru fáir í Klúbbnum þetta kvöld en frænka mín og vinkona, Margrét Sigvaldadóttir, eða Maggý eins og hún var kölluð, sem varð síðar hótelstjóri, meðal annars á Hótel Loftleiðum, kom með skipi að utan sama morgun og ég tók á móti henni. Hún segir við mig, ekki mikið þreytt eftir ferðalagið: Þú verður að koma með mér í Klúbbinn í kvöld. Það var þá einhver gæi sem hún var spennt fyrir. Það var annar staður með sama nafni en einhverju forskeyti sem var nálægt Skólavörðustígnum og það var misskilningur út af því, þannig að það kom enginn af hennar liði og engir gemsar þá til að kanna málið.

Við fórum og sátum einar við borð. Nokkru frá og nær sviðinu þar sem hljómsveitin var, sátu tveir gæjar, eða karlar eins og hún sagði,“ segir Sigrún kómísk.

Pikköp-lína í lagi

„Nú annar þessara manna kom svo að borðinu okkar og bauð mér upp. Þetta er 1961 að sumarlagi. Við dönsuðum og hann bauð mér svo að setjast hjá sér og vini sínum sem var Knútur R. Magnússon, dagskrárgerðarmaður og tónskáld. Maggý sagði við mig: Hvað ertu að setjast hjá svona körlum? Þeir voru 10 til 15 árum eldri en við, en ég settist nú samt hjá þessum herra sem hafði boðið mér upp. Ég vissi hver hann var en lét ekki á neinu bera. Ég var í klassísku deildinni, var alin …