Það er sólríkur sumardagur í Borgarnesi. Brúðkaupsgestir í sínu fínasta pússi ganga að Borgarnesskirkju og ræða glaðlega saman. Eftirvæntingin í loftinu er áþreifanleg. Eftir stutta stund munu Íris og Davíð ganga í hjónaband, tólf árum eftir fyrstu kynni.

Í kirkjunni eru síðustu gestirnir að setjast niður. Allt í einu þagnar kliðurinn og tónlistin byrjar. Öll augu beinast að Davíð. Hann er staðsettur við altarið, klæddur í dökkblá jakkaföt og lítur brosandi í átt að kirkjudyrunum um leið og þær opnast. Gestirnir snúa sér í sætunum til þess að sjá dætur brúðhjónanna ganga inn kirkjugólfið. Nokkrum skrefum á eftir er Íris ásamt föður sínum, Gunnari.

Íris er í gólfsíðum hvítum kjól sem er vafinn um hana miðja en opinn niður í bringu. Hárið er bundið í hnút undir brúðarslörinu. Í eyrunum eru perlulokkar og hún heldur um brúðarvönd.

Athöfnin er falleg og full af gleði. Sóknarpresturinn, Heiðrún Helga Bjarnadóttir Back, segir frá sambandstíð Írisar og Davíðs, biður þau að játa ást sína á hvort öðru og býður þeim svo að vígja hjónabandið með kossi. Gestir fagna og fylgjast svo með nýgiftu hjónunum keyra á brott í bláum Mercedes Benz.

Mun aldrei gleyma

Leiðir Írisar og Davíðs lágu saman árið 2011 þegar þau spiluðu bæði fyrir meistaraflokk Skallagríms í körfubolta. Síðan þá hafa hjúin eignast þrjár dætur og komið sér vel fyrir í einbýlishúsi í Borgarnesi. Það er einmitt þar sem Íris situr, tæpum tveimur árum síðar, og minnist brúðkaupsdagsins með hlýju í hjarta. „Þetta var bara algjörlega ógleymanlegur dagur og dagur drauma minna.“

Íris segir það einstaka tilfinningu að ganga inn kirkjugóflið og sjá alla vini og …