„Nú færðu að sjá gripinn. Þetta er athöfn,“ segir Draumey þegar hún kemur með 200 ára gamla stóra mjólkurkönnu frá Svíþjóð. „Ég elska allt gamalt og held að ég hafi fæðst á rangri öld. Nú fer að styttast í góssið, hér eru prjónaðir leppar af henni ömmu minni, heilir og fínir. Og nú koma aðalhlutirnir en þetta eru sem sagt roðskinnsskór sem amma mín saumaði. Hún herti steinbítsroð og saumaði skóna og prjónaði líka leppana í þá. Ég er með unglingaskó og fullorðinsskó, fiskroðið er aðeins farið að brotna á einu parinu því þetta er orðið svo stökkt. Ég átti eitt par enn, barnaskó með litlum leppum ofan í og hafði þá á vegghillu. Þá átti ég bæði hund og kött og það er skemmst frá því að segja að skórnir fóru í hundinn og köttinn. Það var samvinna, kötturinn fór upp á hillu og ýtti skónum fram af og hundurinn át steinbítsroðið, þetta hefur verið algjör veisla,“ segir Draumey og skellihlær, „en sem betur fer átti ég fleiri skó. Það eina sem eftir var af barnaskónum voru lepparnir og garnið til að binda skóna saman. Þannig að nú eru skórnir geymdir fjærri köttum og hundum og þar sem þeir ná ekki til, ég er reynslunni ríkari. Mér þykir ofboðslega vænt um þessi skópör af því amma mín saumaði þá.“

Náttúran stýrði lifi fólks

„Amma mín hét Ólafía Egilsdóttir. Hún og systkini hennar voru síðustu börnin sem ólust upp á Sjöundá á Rauðasandi á sunnanverðum Vestfjörðum en foreldrar hennar, Egill og Sigríður, voru síðustu ábúendur þar. Hún var fædd 1894 og var á Sjöundá til 1915 eða 1916 þegar hún fluttist þaðan og bærinn fór í eyði. Hún varð 99 ára gömul, þannig að hún lifði miklar breytingar …